36. „Obsydian” — Jennifer L. Armentrout

Tytuł: Obsydian
Tytuł oryginalny: Obsidian
Autor: Jennifer L. Armentrout
Tłumaczenie: Sylwia Chojnacka
Seria: Lux; tom: 1
Wydawnictwo: Filia
Liczba stron: 442
Moja ocena: 2/10

Kiedy przeprowadziliśmy się do Zachodniej Wirginii, zanim zaczęłam mój ostatni rok w szkole, musiałam przyzwyczaić się do dziwacznego akcentu, rwącego się łącza internetowego i całego morza otaczającej mnie nudy... Aż do momentu, kiedy spotkałam mojego nowego, wysokiego sąsiada o niesamowitych, zielonych oczach. Wtedy sprawy zaczęły obierać zupełnie inny kierunek... 

Ale kiedy zaczęłam z nim rozmawiać zrozumiałam, że Daemon jest wyniosły, arogancki i doprowadza mnie do szału. Zupełnie nam nie po drodze. Zupełnie. Jednak kiedy prawie nie zginęłam, a Daemon dosłownie zamroził czas, cóż... stało się coś zupełnie niespodziewanego…

Wpadłam w kłopoty, groziło mi śmiertelne niebezpieczeństwo. Jedyną szansą, żebym wyszła z tego cało, było trzymanie się blisko Daemona, aż przygaśnie blask…Jeśli oczywiście sama go wcześniej nie zabiję.

(opis z LC)

Moje oczekiwania względem Obsydianu były dość wysokie. Czytałam entuzjastyczne opinie — oczywiście fragmentarycznie, coby sobie nie spoilerować, choć i tak dowiedziałam się o głównym wątku — i nie mogłam się doczekać, kiedy dorwę go w swoje łapki. Niestety rzeczywistość okazała się rozczarowująca.

Zacznijmy od początku. Autorka jest tak subtelna w pokazywaniu, że z sąsiadami Katy jest coś nie teges, że równie dobrze można by walnąć na okładce napis Oni są dziwni i inni, oh wait. W każdym razie naszej bohaterce przez większość czasu zdaje się wystarczać wzruszenie ramion na coraz to kolejne niepokojące sytuacje. Mimo że ona sama czasem była nieco irytująca, nie czuję do niej żadnej antypatii — właściwie to najbardziej ją polubiłam z całej powieści. Oprócz niej bohaterowie byli mi raczej obojętni.

A skoro już zaczęłam mówić o postaciach, nie może zabraknąć wzmianki o Daemonie. Pisałam w jednym z komentarzy, że u mnie nie zapunktował. Prawdę mówiąc, uważam, że jest okropny. Dla mnie nic nie usprawiedliwia takiego buractwa, jakim wykazał się szczególnie na początku. To, że potem był trochę milszy, nie zmienia złego pierwszego wrażenia. Bad boy to raczej nie mój typ, więc kreacja Daemona na aroganckiego chama niezbyt przypadła mi do gustu. Denerwująca była też stała gadka Katy w stylu „Jezu, jaki on jest pociągający... Ale jest palantem. Ale jest pociągający...”.

Natomiast tym, co najbardziej uderzyło mnie podczas czytania, jest wyraźna inspiracja Zmierzchem. Momentami miałam wrażenie, że autorka praktycznie przepisała sceny z powieści Meyer, zmieniając tylko szczegóły. Popatrzmy: mamy dziewczynę przeprowadzającą się do małego miasteczka i poznającą nieziemsko przystojnego faceta z wahaniami nastrojów i generalnie buca. Podobieństw jest zresztą więcej (od razu ostrzegam, że następny akapit zawiera spoilery).

Po napaści Katy ląduje na chwilę w szpitalu, a później Daemon próbuje jej wmówić, że zdarzyło się coś innego, niż jej się wydaje. Poza tym uratował ją przed zderzeniem z tirem. Dalej — dziewczyna poznaje pięcioro Luksjan w swoim wieku — „rodzinę” Daemona i jego samego. Dee jest milutka i bardzo chce znaleźć sobie nową przyjaciółkę. Ashley wpisuje się w schemat wrednej blondyny. Oprócz tego mamy dwóch chłopaków, jeden bardziej cichy. Brzmi znajomo? Jakby tego było mało, Luksjanie, podobnie jak wampiry, posiadają zarąbiste moce (zaginanie czasoprzestrzeni, niewidzialność, leczenie ran) ponieważ, bo tak, a do tego pięknie wyglądają. Że już nie wspomnę o świeceniu się. Nie obyło się też bez typowo ałtoreczkowego chwytu, czyli obrony (jeszcze nie) ukochanej przed gwałtem.

Książkę uratował sposób, w jaki została napisana. Prosto, młodzieżowo, trochę z ironią, niby nic nadzwyczajnego, ale tak mnie wciągnęła, że pochłonęłam ją w jeden dzień. Byłam zdziwiona tym, jak trudno mi było się od niej oderwać. Sam wątek „takich” istot jest nawet ciekawy. Gdyby tylko uwiarygodnić go i pozbawić niektórych elementów, o których powiedziałam wcześniej, naprawdę nieźle by to wyszło.

Spodziewałam się czegoś znacznie lepszego, a dostałam to, co dostałam. Mimo wszystko sięgnę po następne części, by dowiedzieć się, jak dalej rozwija się ta historia. Kto wie, może z czasem i ja nabiorę do niej sentymentu?

1. Obsydian | 2. Onyks | 3. Opal | 4. Origin | Opposition

Wyzwania:
– Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
– Czytam fantastykę
– Czytam opasłe tomiska
– Klucznik
– Kocioł wiedźmy
– Mini maraton czytelniczy