25. „Mara Dyer. Tajemnica” — Michelle Hodkin

Tytuł: Mara Dyer. Tajemnica
Tytuł oryginalny: The Unbecoming of Mara Dyer
Autor: Michelle Hodkin
Tłumaczenie: Małgorzata Fabianowska
Seria: Mara Dyer; tom: 1
Wydawnictwo: YA!
Liczba stron: 412
Moja ocena: 7,5/10

Na temat Mary Dyer przeczytałam sporo różnych opinii. Jedni byli pod wrażeniem, inni stanowczo odradzali. Od początku byłam zainteresowana tą książką i moja ciekawość rosła. Wreszcie nadszedł dzień, w którym znalazła się w moich łapkach, a dzisiaj dzielę się z wami wrażeniami z lektury.

Kim jest Mara Dyer? W tajemniczych okolicznościach giną dwie dziewczyny, przyjaciółki głównej bohaterki. Wygląda na to, że ich śmierć została przepowiedziana, ktoś wiedział co si się wydarzy. Powieść z paranormalnym twistem i przesłaniem: pozory mylą....

(źródło opisu: okładka)

Generalnie Mara Dyer. Tajemnica podobała mi się. Tak, poczułam ten dreszczyk emocji i nie mogłam się oderwać od czytania przez większość czasu. Dopadł mnie syndrom znanego wam zapewne „Jeszcze-tylko-jednego-rozdziału”. Powieść ma klimat, nieco mroczny, i to stanowi chyba jedną z jej głównych zalet.

Książkę czytało mi się naprawdę dobrze. Była też całkiem zabawna, czego się wcześniej nie spodziewałam. Mimo wszystko nawet ja, czyli fanka raczej lekkich czytadeł, dostrzegłam, że styl jest bardzo prosty — możne nawet trochę za prosty. Nie, żeby aż tak mi to przeszkadzało, inaczej nie czytałabym tylu młodzieżówek, ale co bardziej wybredny czytelnik może mieć z tym problem. Co mogę powiedzieć o fabule — ciekawa. I tak jak nie przepadam za retrospekcjami, tak tu wydały mi się współgrającym z resztą zabiegiem.

Bohaterów nie ma wielu — śledzimy poczynania Mary, a ona od pewnego momentu spędza czas głównie z Noahem. Ach, ten Noah... Przystojny, mądry, inteligentny, bogaty, wrażliwy (i zapewne ważny, bo zamierzam poświęcić mu długi akapit). Lubi pożartować, czytać, chodzi własnymi ścieżkami, mówi wieloma językami, może mieć każdą, a nauczyciele są bliscy lizania mu butów... No dobra, trochę zagalopowałam się z tym ostatnim. Natomiast reszta to prawda. Wady? No, na pewno ma jakieś wady. Ale chyba w innym wcieleniu. To teraz pytanie za sto punktów: kto będzie Tru Loverem panny Dyer? Chcę powiedzieć, że gdy w żeńskiej części widowni minie pierwszy zachwyt nad tą boską postacią, zdajemy sobie sprawę z tego, że Noah jest bohaterem w najlepszym przypadku banalnym, w najgorszym — płaskim, bo znamy go tylko od tej jednej, najlepszej strony. No dobra, może rzeczywiście nie jest tak źle, może intryguje czytelników, tylko że chłopak musi mieć też jakieś słabości, a czasem nieprzyzwoite poczucie humoru się do nich nie zalicza. Co do Mary — dla mnie postać jak postać, ale polubiłam ją. 

Powtórzę to, co mówiono przede mną: pierwsza część Tajemnicy jest lepsza, ale ogólnie to niezły thriller dla nastolatków. Aczkolwiek jeżeli drażni was paranormal romance, tylko będziecie się męczyć. Sama nie wiem, jakim cudem udało się tej książce sprawić, że tak dobrze się przy niej bawiłam. Nie mogę się doczekać drugiego tomu, oby tylko autorka rozwinęła wątek paranormalny i dała odpocząć łomoczącym sercom wielbicielek związku Mary i Noaha.

1. Tajemnica | 2. Przemiana | 3. Zemsta

Wyzwania:

– Przeczytam tyle, ile mam wzrostu

– Czytam fantastykę

– Czytam opasłe tomiska