32. „Niezłomni” — C. J. Daugherty

Tytuł: Niezłomni
Tytuł oryginalny: Endgame
Autor: C. J. Daugherty
Tłumaczenie: Małgorzata Hesko-Kołodzińska
Seria: Wybrani; tom: 5
Wydawnictwo: Otwarte
Liczba stron: 379
Moja ocena: 8/10

Nathaniel zdobywa przewagę. Uczniowie Akademii Cimmeria podupadają na duchu. Udręczona Allie martwi się nie tylko o szkołę, ale także o los Cartera. Wie jednak, że musi odnaleźć w sobie siły do walki, dlatego namawia Isabelle do wznowienia treningów w Nocnej Szkole. Uważa, że tylko wtedy uczniowie nie utracą wiary w zwycięstwo.

Czy Nathaniela można pokonać? Jak wiele będą gotowi poświęcić bohaterowie i jakie tajemnice jeszcze skrywają?

(opis z okładki)

Pamiętam jeszcze, jak byłam w księgarni i moją uwagę przyciągnęła okładka z trzema osobami i mrocznym budynkiem w tle. Po przeczytaniu opisu stwierdziłam, że to coś zdecydowanie dla mnie. Niedługo potem stałam się wielką fanką Wybranych. Dziś, cztery części później, wciąż mogę powiedzieć, że to jedna z moich ulubionych serii.

C. J. Daugherty znowu zabiera nas w świat politycznych intryg, postaci na wysokich szczeblach i trudnych nastoletnich wyborów. Jak zwykle czeka nas dużo akcji i ciągle coś się dzieje. Z wypiekami na twarzy śledziłam rozwój wypadków, mimo że ogólne zakończenie nie jest trudne do przewidzenia. Książka jest naprawdę wciągająca — pod tym względem nie odstaje od pozostałych tomów. Autorka operuje bardzo prostym stylem (moja nauczycielka nazwała go wręcz „podstawówkowym”), ale sprzyja to szybkości czytania — kartki dosłownie latały mi pod palcami!

Nie obyło się też bez miłosnych dramatów, choć przecież Daugherty już wcześniej ujawniła, że ostateczny wybór Allie podejmuje w Zbuntowanych. Nie wiem jak dla innych, ale dla mnie to nie była żadna niespodzianka. Wielu przeszkadzają trójkąty miłosne, w końcu to oklepany motyw. Jednak ja nie miałam z tym wielkiego problemu, po prostu pogodziłam się z tym, że takich wątków w młodzieżówkach nie da się uniknąć. Polubiłam obu chłopaków, a to, że Allie wchodzi do szkoły i od razu zaczynają się nią interesować dwa największe ciacha, jest godne pozazdroszczenia.

Skoro już jesteśmy przy bohaterach, pomówmy przez chwilę o Allie. Podoba mi się, że jest odważna — chociaż czasami staje się lekkomyślna — i walczy w imię swoich ideałów. Fakt, autorka skopała jej przemianę w pierwszej części, ale zżyłam się z nią i będzie mi jej brakować. Reszta postaci też jest dobrze wykreowana, o każdym można powiedzieć coś innego. Tylko Nathaniel jakoś mnie nie przekonuje w roli czarnego charakteru.

Podsumowanie cyklu zacznę od mniej istotnych kwestii — okładek. Niestety w większości nie będą to pochlebne słowa. Przy Wybranych jeszcze jest dobrze, ale patrząc na kolejne, mam ochotę pacnąć czymś grafika w głowę. Druga i trzecia wydają mi się jakieś takie kiczowate. Czwarta też nie jest najlepsza, a ostatnia to po prostu koszmar. Allie dzięki sukience i tym okropnym szkle na włosach wygląda rybio. Grafik płakał jak projektował. Z tytułami jest trochę lepiej, ale i tak wolałabym, żeby zachowano oryginały. Tacy Zbuntowani kojarzą mi się tylko z hiszpańskojęzyczną telenowelą.

To dziwne, ale jednocześnie za najlepszy i najgorszy tom uważam otwierających cykl Wybranych. Daugherty nie uniknęła niekonsekwencji, ale wyczułam tam bardzo fajny, niepokojący klimat. Tajemnica goniła tajemnicę. Im dalej w las, tym... nie powiem gorzej, ale inaczej. Chyba bardziej politycznie. I ta pierwsza wersja bardziej przypadła mi do gustu.

Ja wiem, że to nie jest literatura wysokich lotów, ale te książki mają coś w sobie. Są bardzo młodzieżowe i w takich kategoriach należy je traktować, bo nie aspirują do czegoś większego. Polecam, jeśli ktoś chce się rozerwać, a jednocześnie zgodzi się przymknąć oko na to czy tamto — a nuż znajdzie dla siebie świetną lekturę.

1. Wybrani | 2. Dziedzictwo | 3. Zagrożeni | 4. Zbuntowani | 5. Niezłomni

Wyzwania:

– Przeczytam tyle, ile mam wzrostu

– Czytam opasłe tomiska